Front a la seriositat i severitat de la república, front als seus valors morals, alguns poetes cultivaven un estil més lleuger, frívol no mancat de qualitat, són els neoteroi, "els més joves", com els anomena Ciceró. Un d'ells  és Catul (84-54 aC), autor d'un conjunt de cent setze poemes.

Cenabis bene, mi fabulle, apud me

paucis, si tibi di favent, diebus,

si tecum attuleris bonam atque magnam

cenam, non sine candida puella

et vino et sale et omnibus cachinnis.

Haec si, inquam, attuleris, venuste noster,

cenabis bene; nam tui Catulli

plenus sacculus est aranearum.

Sed contra accipies meros amores

seu quid suavius elegantiusve est:

nam unguentum dabo, quod meae puellae

donarunt Veneres Cupidinesque,

quod tu cum olfacies, deos rogabis,

totum ut te faciant, Fabulle, nasum.

(XIII)

Vivamus mea Lesbia atque amemus

rumoresque senum severiorum

omnes unius aestimemus assis!

soles occidere et redire possunt,

nobis cum semel occidit brevis lux,

nox est perpetua una dormienda.

Da mi basia mille, deinde centum,

dein mille altera, dein secunda centum,

dein usque altera mille, dein centum.

dein, cum milia multa fecerimus,

conturbabimus illa, ne sciamus,

aut ne quis malus invidere possit,

cum tantum sciat esse basiorum.

(V)

Odi et amo, quare id faciam fortasse requiris:

nescio, sed fieri sentio et excrucior.